Dus vragen of hij met de WR 43 Sjierkje José op 25 augustus 2025 uitvaart vanuit de haven aan Werelderfgoed Waddenzee in gemeente Hollands Kroon voor de 64-ste Vlootschouw, is niet nodig. De ‘ja’ staat vast. En zo hoopt Rotgans naast zijn eigen IJsselmeerkotter voor de palingvangst, toch weer rond de vijftig kottereigenaren over te halen om mee te doen. 

Paradepaardje visserijsector 

Daar is hij vorig jaar door Lisa Nieuwenhuizen-Springer, de secretaris van de Vlootschouwcommissie die de visserijdagen organiseert voor gevraagd. “Daar ben jij wel goed in verwachten wij, zei ze.” En zo ging hij op stap om dit paradepaardje voor de visserijsector in stand te houden. Want dat het evenement de aandacht trekt bewijzen de vele bezoekers en gasten van het evenement waarmee elk jaar veel publiciteit voor het vissermannenbestaan is binnengehaald.

Positief

De Wieringer palingvisser op het IJsselmeer, had zelf al gemerkt dat het een paar jaar wat minder was met de animo om mee te doen en ging er voor. “De uitnodiging belandde thuis op een stapel. De visserijsector heeft minder goede jaren achter de rug. Sommigen hadden geen zin om feest te vieren. Ik ben de brieven persoonlijk gaan rondbrengen. Dat heeft eigenlijk heel positief uitgepakt. Ik heb ook kotters uit andere vissersplaatsen gevraagd.”

In 2024 lagen er het feestweekend niet alleen Wieringer kotters voor de kant naast de vaste gasten vanuit Terschelling en Texel, maar ook schepen uit Stavoren, Den Helder en Scheveningen. “Gelukkig was het heel druk met schepen in de haven.” 

‘Trots op je schip zijn’

Bert Rotgans: “Ik ben er voorstander van dat iedereen meedoet. Je moet toch trots zijn op je schip, op wat je doet. Als wij over de haven lopen tijdens de Flora & Visserijdagen en je ziet al de met vlaggen versierde schepen, dat is toch prachtig, dat geeft zo’n goed gevoel.” 

Eigenlijk hadden zij het als palingvissers rond de visserijdagen te druk, in die tijd van het jaar zijn de vangsten heel goed en al jaren sluit ons visseizoen op 1 september. “Maar van huis uit, werd alles er al voor aan de kant gezet. Mijn vader en moeder, Nan en Grie Rotgans, gingen altijd voor de hoofdprijs. Nu is het geen wedstrijd meer.”

Mooiste schip

Er waren verschillende categorieën, garnalen-, mosselen-, fuikenvisssers, grotere kotters. “En algemeen voor het mooiste schip van de vloot. Mijn moeder had rood-wit-blauwe vlaggetje zelf gemaakt. Ze poetste al het koper op.” Veel schepen worden nog steeds vlak voor het Wieringer feest helemaal geschilderd. 

Natuurlijk verwacht Bert Rotgans dat zijn zoons als trotse eigenaren van hun eigen garnalenkotter meevaren. “Ze zijn begonnen met de WR 77 van Joerie Meereboer en na een jaar of vier hebben ze de WR 50 van Jacco en André Bakker overgenomen. Nu varen ze daarmee onder het nummer WR 143, Frans-Nan, vernoemd naar hun beide opa’s.” Daarmee visten ze vorig jaar in Denemarken. “Pap, wij zitten in de Sylt, we kunnen niet effe heen en weer varen. Daar ging ik niet mee akkoord, als jullie niet komen, worden jullie onterfd, zei ik. Een week later waren ze er hoor.” Hij moet er nog om lachen: “Sinds dit voorjaar vissen ze hier op de Waddenzee en Noordzee op garnalen en zijn de vangsten goed. In 1963 tijdens de eerste Vlootschouw waren wij er als familie al bij met het door mijn opa gebouwde schip. We hebben geen Vlootschouw gemist. Meevaren gaat voor alles.”

Op de dag van de Vlootschouw zelf zorgde vorig jaar Jan de Visser ervoor dat alle schepen op de juiste plek en op korte afstand achter uit de haven vertrokken. Elk jaar een kleurig lint dat vanuit de haven of vanaf de dijk langs de Waddenzee te aanschouwen is. “Ook een hele organisatie. Ik hoef alleen maar te zorgen dat er weer veel deelnemers zijn.” <